مرغ سحـر اگر دمی ناد عـلـی نوا کند           در دل و جان عاشقان محشر از آن به پا کند
هر که بدید گوشۀ ابروی چون هلال او           پشت کند به عـالم و از همه انـزوا کند

گر مددی کـند ورا همـت عـالـی عـلـی           شرح دهد مفاخـره یادی از آن هما کند
مهر عـلی چو کیمیا بر دل عاشـقان او           قـلب من شکـسـته را فـضّه او طلا کند
همسر جان عارفان، کشتی نوح راغبان           نور بهشت از او بود لب چو به خنده وا کند
موسم حج و می‌روم در طلبش به سعی او           آب حـیات حب او سعـی مرا صفـا کند
پیرهنی که می‌دهد عـطر نماز قـدسیان           فاطمه با دو دست خود بر تن آن گدا کند
کیست که در رکوع خود خاتم اسم اعظمی           می‌دهد و به جود خود حق زکات ادا کند
وصف حسن چه گویمت هست کریم اهل بیت           کز کرمش به دشمنش خون جگر عطا کند
چونکه حسین می‌خورد شیر خدا ز فاطمه           صولت حـیدر آورد شور به کربلا کند
زادۀ زمـزم و صفا حـرمت مکـه و منا           آنکه رسول در پی‌اش بانگ به یا أخا کند
سیدة النساء از او، حرمت کـبـریا از او           مهر علی چون از ازل قسمت او خدا کند
ناد علی چو در أحد، خواند رسول و می‌شنید           زمزمه‌ای کز آن مَلک ذکر به لافتی کند
نـان یـتـیـم چون بـرد دُرّ یـتـیـم می‌بـرد           مهر و صفای او گره ،از لب غنچه وا کند
ساقی حوض کوثر است شیر خدا و حیدر است           بهـر سـلامت نـبی جان جهـان فـدا کند
وصف علی و فاطمه من چه کنم خدا مگر           بعد نزول "هل أتی" "واقعه"ای بپا کند
باد صبا چو بگذری بر سر خاک کوی او           گو که به شُکر دولتش یادی از این گدا کند
یا اگرت گذر فتد بر سر زلف پُر شکن           گو که ز زلف و کار ما عزم گره گشا کند
"مهدی" اگر بجان کشد ابروی چون کمان او           تیر هلاک دشمنان باشد از آن رها کند